แม่ขอเงินทุกเดือน จนลูกไม่ยอมกลับบ้าน
เรื่องนี้เป็นเรื่องที่เกิดขึ้นจริงเมื่อ 10 ปีที่ ผ่ า นมาแล้ว มีชายอยู่คนหนึ่ง เข้าได้จากบ้านเกิดของตัวเองมาเป็น 10 ปี และได้มุ่งหน้า เข้าเมืองหลวง เพราะคิดว่า จะทำให้หน้าที่การงานเขาเจริญขึ้น เข้าไปเพื่อหาเงินมาเลี้ยงชีพ จนในที่สุด
เขาก็สามารถเริ่มต้นชีวิตใหม่ในเมืองหลวงนี้ได้ และ ผ่ า น ไปไม่นาน เขาก็ประสบความสำเร็จได้จัดตั้งบริษัท เป็นของตัวเอง มีฐานะที่สุขสบาย เขามักจะไม่ค่อยได้กลับบ้านสักเท่าไหร่ เหตุผลนั้นก็คือ แม่ของเขาชอบขอเงินเขาเป็นประจำ
ยิ่งรู้ว่าเขาหาเงินได้มากเท่าไหร่ เขาก็ยิ่งขอมากขึ้นเท่านั้น พอไม่กลับบ้าน ทุกเดือนเขาก็จะโทรมาทวงเงินบอกว่า ให้โอนส่งกลับไปบ้านในวันหนึ่ง แม่เขาเกิดป่วยหนักขึ้นมา แต่เขาก็ไม่คิดที่จะกลับไปบ้านเลย จนในที่สุดแม่ของเขาจากไป
เขาต้องกลับบ้านเกิดเพื่อไป จัดงานอำลาแม่ของเขาเป็นครั้งสุดท้าย ถึงแม้ว่าเขาจะรู้สึกไม่พอใจ ที่แม่ของเขาโทรไปขอเงินของเขา ทุกเดือนไม่ขาด แต่ลึกๆเขาก็รู้สึกเสียใจ พี่จะต้องเสียแม่ของเขาไปโดยไม่ทัน ได้ร่ำลาเขาไม่ได้อยู่กับแม่ดูแลแม่มาเป็น 10 ปี
นอกจากเงินที่ส่งกลับไป ให้ทุกเดือนตามที่แม่เขาขอ นั่นคือสิ่งที่เขาทำได้เมื่องานของแม่ของเขาเสร็จสิ้น พี่ชายของเขาก็ได้เดินมาหา พร้อมกับยื่นซองสีน้ำตาลซองใหญ่มาให้ พี่ชายพูดว่า แม่ฝากมาบอกให้แก แม่บอกว่าเมื่อแม่จากไปแล้ว
ให้เอาสิ่งนี้ให้กับแกด้วย แล้วผมก็รับซองสีน้ำตาลด้วยความงง ระหว่างที่เปิดฟ้องออกมานั้น ผมก็เกิดคำถามขึ้นในใจหลาย คำถามมากมาย ผมก็คงคิดว่า ซองนี้มันสำคัญมากขนาดนี้เลย หรือว่าจะเป็นหนี้สินที่แม่ ทิ้งเอาไว้ให้กับผมกันนะ
แต่เมื่อผมเปิดซองนี้ขึ้นมา ผมเห็นสมุดบัญชี 2-3 เล่ม ที่เป็นชื่อของผมที่เคยเปิดเอาไว้ตอน เ ด็ ก พร้อมกับยอดเงินที่มีการเอาเงิน มาเข้าทุกเดือน เล่มละ 1-2 ล้าน แล้วก็มีกระดาษโน๊ต ใบเล็กเขียนเอาไว้ว่า ถึงลูกชายที่เป็นที่รักของแม่
นี่เป็นเงินทั้งหมดของ แกที่แกหามาได้ แกเป็นลูกคนเล็กที่แม่ห่วงที่สุดในบรรดาพี่น้องทั้งหมด เพราะว่าแกเป็นคนที่ใช้จ่ายฟุ่มเฟือย ไม่รู้จักการเก็บออม ที่แม่โทรไปขอเงินแกทุกเดือน ก็เพื่อที่จะเอาเงิน มาเก็บในบัญชีให้ แม่ไม่เคยได้ใช้เงินสักบาท
เงินก้อนนี้ต่อไปก็ใช้ อ ย่ า ง ประหยัดล่ะ มีครอบครัวแล้วก็หัดดูแลเอาใจใส่ ให้มากกว่าดูแลแม่ด้วย แม่รักลูก เมื่อเขาได้อ่านจบ ชายหนุ่มคนนี้น้ำตาไหล เข่าทรุดลงไปกองกับพื้น ร้องไห้ออกมา อ ย่ า ง ไม่อายใคร เขารู้สึกผิดมากๆ ที่ ผ่ า น มาเขาไม่เคยดูแล
เอาใจใส่แม่ของเขาเลย มัวแต่คิดหาวิธีที่จะหาเงิน มาทำให้ตัวเองสบาย เขาไม่มีโอกาสได้ดูแลแม่อีกแล้ว ได้แต่ขอโทษ ผ่ า น รูป ที่อยู่ในกรอบหน้าโลง พ่อแม่ของเราเลี้ยง ดูเรามาตั้งแต่เล็กจนโต ส่งเสียให้เราได้เล่าเรียนมีความรู้วิชาชีพ ติ ด ตัว
เพื่อที่จะเอาตัวรอดให้ได้ใน ย า ม ที่เขาไม่อยู่ ไม่มีใครหวังดีกับเรามากเท่ากับพ่อแม่อีกแล้ว พ่อแม่ของเราไม่ได้อยู่กับเราได้ตลอดรอดฝั่ง เมื่อถึงเวลา กาลเวลาก็จะ นำพาพ่อแม่เราจากไป ร่างกายของท่านก็เริ่มทรุดโทรม ตามกาลเวลา
ใครที่ยังมีโอกาสดูแลเขา จงดูแลเขาให้ดี อ ย่ า มัวมาขอโทษเขาในวันที่เขายิ้มให้เราไม่ได้อีกแล้ว
ขอขอบคุณที่มา Postsod
