ให้พ่อแม่ทุกคนได้อ่าน ทุกวันนี้การศึกษา คือ อนาคตและความหวัง
เข้าใจว่าทุกวันนี้การศึกษา คือ อนาคต ความหวังที่จะช่วยพลิกโอกาสให้ลูกคุณมีอนาคตที่ดีหลายๆ ครอบครัวจึงทุ่มเท ทุ กสิ่ง
ที่มีทั้งเงินและเวลาแลกกับการให้ลูกได้เรียนโรงเรียนดีๆ มีราคาสูงคอสติวสอนพิเศษต่างๆมากมาย จนลืมไปว่าควรพัฒนา
ทักษะด้านอื่น ควบคู่กันไปด้วย
ตอนที่ ลู ก อ า ยุ ไ ด้ 2 ข ว บ
เราส่งลูกเข้าเนอสเซอรี่หมดค่าใช้จ่ายไปปีละ 8 หมื่น เพียงแค่คิดว่ากลัวจะพัฒนาไม่ทันเพื่อน เรียนไม่ทันเพื่อน กลายเป็นส่งลูกไป
ติ ด ห วั ด ที่โรงเรียน เพราะวัยนี้ภูมิต้านทานยังไม่แข็งแรงพอ ไหนจะเสี่ ย งที่จะต้องเจอกับ พี่เลี้ยงที่ไม่ดี สอนแบบผิ ดๆ อีก กลาย
เป็นพฤติกร ร ม ตัวอ ย่ าง ที่ซึมซับมาโดยไม่รู้ตัว
เมื่ออนุบาล ยันประถม
เราจัดเต็ม ทั้งใน นอกหลักสูตร ต้องกวดวิชาเพื่อเตรียมสอบเข้า ป.1 และ เสริมด้วย คณิตศาสตรว่ายน้ำ ไวโอลิน อังกฤษ จี น ฯลฯ
กลัวลูกจะไม่เก่ง กลัวจะน้อยหน้าข้างบ้าน หารู้ไม่ว่าจิตนาการ ต่างหาก คือสิ่งที่สำคัญที่สุด ที่จะนำพาให้ลูกคุณเติบโตขึ้น ไปเป็น
ผู้ใหญ่ที่ประสบความสำเร็จได้ในอนาคต แต่คุณกำลังบังคับให้เรียนโน้นทำนี่ฝึกนั่นเป็นการปิดกั้ น พัฒนาการในด้านการจินตนาการ
และการฝึกคิดไปโดยอั ตโนมัติ เรากลัวว่า ลูกจะไม่เก่งแต่ไม่เคยถามความรู้สึกของลูกจริงๆ ว่าเขาฝันอย ากเป็นอะไร หรือเพียงแค่
เพราะเราแค่ยัดเยียดความฝัน ที่เราทำไม่สำเร็จ ความล้มเหลวที่เราทำให้พ่อแม่ผิดหวังไปไว้ที่ลูกให้เป็นคนที่ประสบความสำเร็จ
เพื่อมาชดเชย ปม ความล้ ม เห ล วในอดีตของเรา
พอถึงมัธยมอมเปรี้ยว
คราวนี้หนักเลย เพื่อที่จะสอบได้คะแนนดีๆ เพื่อเข้ามหาลัยดีๆ ได้ เรียนพิเศษทุกเย็นหลังเลิกเรียน เ ส า ร์ อาทิตย์
จัดเต็มวัน ปิดเทอมไม่มีพัก ส่งลูกเรียนซัมเมอร์ยุโรป ออสเตรลียบางทีลูกไม่อ ย ากไป แต่พ่อแม่นี่แหละ อ ย ากให้ไป
บางบ้านหมดเงินปีละ 6-7 แสน เพียงเพื่อให้ลูกได้เรียนในสิ่งที่คิดว่าดีแต่ไม่รู้ดีจริงไหม ยังไม่ทันเข้ามหาลัยกดไปเป็น
สิบล้านถึงวัยทำงาน คือโลกแห่งความเป็นจริงพอลูกเรียนจบก็คาดหวังว่าลูกฉันเลี้ยงมาอย่ า งพิเศษใส่ไข่ เพิ่มข้าวดังนั้น
จะจ้างลูกฉัน มันต้องแพงกว่าสินี่ส่งเรียนไปสิบกว่าล้านเลยนะ
ปัญหา คือ คุณค่าของใบปริญญาพ่อแม่ กับ นายจ้าง มองไม่เท่ากัน
พ่อแม่ชาว ไ ท ย ตี ค่าใบปริญญาลูกรักสูงมาก เพราะเราอยู่ในกระบวนการจ่ายเงินจริง ด้วยราคาสูงอย่ างย ากลำบาก ย าวนาน
20 ปีนายจ้าง กลับตี ค่าไม่สูงเท่าพ่อแม่ กลับมีคำถามใหญ่ ๆ3คำถาม คือ1ลูกคุณทำอะไรเป็นบ้าง-2ลูกคุณเคยทำอะไรสำเร็จมา
บ้าง-3ลูกคุณจะมาสร้างความสำเร็จอะไรให้ที่นี่
อ ย่ า ลืมว่ายุคนี้ คือ ยุคที่เปิดกว้างคนอินเดีย พร้อมบินมาทำงานที่ กทม. เขียนโปรแกรมเก่ง ยังกับคลอดออกมาจากคอมพิวเตอร์
แถมขยันขันแข็ง ยังกับหุ่น ย นต์คนฟิลิปปินส์ อินโด มาเลย์ พร้อมจะบินมาทำงานที่กรุงเทพ พวกเขาเก่งภาษาอังกฤษ ลอจิกดี
คุมงานเป็นหัวหน้าโปรเจคต์ พรีเซนต์ดี ไม่แพ้ฝ รั่ งคน จี น ไม่ต้องพูดถึง ความขยันอ่าน ขยันข ายของ ขยันพบลูกค้า ใจสู้มาก ไม่
ยอมแพ้ง่ายๆโดนด่ า ไม่ยุบ พวกนี้ คือ ยอดเซลล์แมนแต่ กับคนไ ท ย ปริญญามหาลัยมันเริ่มจะเบลอ ๆ ไม่ศักดิ์สิทธิ์ เหมือน
รุ่นพ่อแม่ แน่นอนว่าย่อมมี บางคนได้ไปต่อเจริญรุ่งเรืองโกอินเตอร์ แต่ก็มีจำนวนมากที่แป้ก ตั้งแต่อายุยังน้อย
ความเห็นส่วนตัวผม
ถ้าพ่อแม่ชาวไ ท ยส่วนหนึ่งที่ลงทุนกับการศึกษาลูกด้วยเงินจำนวนมากๆลองปรับแนวคิดสักเล็กน้อยลองประหยัดเงินบางส่วน แล้ว
นำเงินก้อนเดียวนี้ เริ่มทำธุรกิจให้ลูกในช่วงปิดเทอมให้ลูกได้ใช้ความพย าย าม ลองผิ ด ลองถูก ริเริ่มสร้างสรร เป็นผู้ประกอบการใน
ยุคสมัยที่ อาชีพการงานไม่เป็นใจในอนาคตอีก 10-15 ปีข้างหน้าลองเผื่อ เวลาจากการศึกษาที่จัดเต็มเกินไป ให้เขา ได้ลองริเริ่ม
เรียนรู้ ลองเขียนหนังสือลองเขียนโปรแกรมสร้างแอพ ลองdesign รับงานแปล ลองขายของ ลองลงทุน ฯลฯจนท้ายที่สุด ได้ลอง
หาเงินด้วยตัวเองให้ได้ ก่อนที่ จะเข้าเรียนมหาลัย
ถ้าเขาสามารถส่งตัวเองเรียนได้ หรือ มีรายได้มาแบ่งเบาภาระเรื่องค่าศึกษาได้บ้างอันนี้จะช่วยพัฒนาเขาได้ ไม่แพ้การศึกษาใน
ระบบที่แสนแพงพ่อแม่ได้ภูมิใจลูกได้ฝึกภูมิ ต้านทานและความแกร่งเพราะ เงินเพียงอย่ า งเดียวไม่สามารถซื้อส ม อ งให้ลูกคุณได้
ซึ่งหมายถึง ส ม อ ง จริงๆ ไม่ใช่คะแนนสอบที่สูงลิ่ว แต่คิดอะไรเองไม่ได้ เริ่มต้น ทำอะไรเองไม่เป็นอันนั้นไม่ได้เรียกว่าฉลาดแต่
เรียกว่าท่องจำเก่ง แล้วนำไปทำข้อสอบได้มันคงจะดีกว่านี้ สำหรับลูกคุณถ้า ทั้งเก่ง ในข้อสอบและเก่งในทักษะชีวิตจริง
ขอขอบคุณที่มา chayend
