แม่จ๋าโตขึ้นเราจะไม่มีเพื่อนหรอ (ลูกเสือถามแม่)
วันหนึ่งในป่าแห่งใหญ่ มีแม่เสือพาลูกเดินสำรวจดูบริเวณรอบๆ เมื่อเหล่าสัตว์อื่น ต่างก็ถอยออกห่างๆลูกเสือจึงถามแม่ว่าแม่จ๋าๆทำไมแม่ไม่ค่อยมีเพื่อนเลย พอเราโตขึ้นแล้ว เราจะไม่มีเพื่อนเหรอแม่เสือเลยตอบว่า ไม่หรอกจ๊ะลูก เมื่อเราโตขึ้นเราจะเหลือคนที่รักเราจริงๆ ต่างหาก
เราจะมีเพื่อนมากที่คุณภาพ ไม่ได้มากที่จำนวน กาลเวลาจะคัดสรรคนที่เหมาะสมไว้กับเราถ้าเป็นมิตร ก็จะเป็นมิตรที่มีคุณภาพและรักเราถ้าเป็นศัตรูก็จะเป็นศัตรูที่ผลักดันให้เราต่อสู้ เพื่อก้าวต่อไปข้างหน้าลูกเสือถามต่อ แล้วถ้า ห นู โตขึ้น แม่จะไม่ทิ้งลูกไปไหนใช่ไหม แม่เสือตอบว่า เมื่อวันหนึ่งลูกเลือกทางเดินได้เองแล้วแม่ก็ยังจะคอยอยู่ข้างๆ ลูกเหมือนเดิม
แต่เมื่อลูกโตขึ้น ลูกก็ต้องหาใครสักคน มาเดินข้างกาย แม่ก็จะถอยมาวิ่งข้างหลังแต่ยังคงเฝ้ามองลูกจนวันหนึ่งที่แม่วิ่งไม่ไหว แม่ก็จะหยุด แล้วมองดูลูกเดินต่อไป หรือจนวันหนึ่งวันที่แม่ต้องจาก ห นูไป แต่แม่ก็จะยังวิ่งอยู่ในใจของลูกตลอดกาลวันนั้นลูกจะเข้าใจว่าชีวิต คือ การก้าวเดินไปข้างหน้า
แต่ลูกจงจำไว้ว่าการก้าวเดินอย่ างมีคุณค่า เราต้องไม่ลืมคนข้างๆ คนที่คอยเคียงข้างเราหรือแม้แต่คนข้างหลัง เพราะนั่นคือพลังทั้งหมด ที่คอยผลักดันให้ลูกก้าวไปด้วยตัวลูกเองยิ่งโตยิ่งเดินลำพังมากขึ้น ยิ่งสูงขึ้นยิ่งรู้ว่าคนที่เดินร่วมทางมากับเรา ค่อยๆ หายไปทีละคนสุดท้ายเราจึงพบว่าเพื่อนที่ดีที่สุดในชีวิตเราก็ คือ ตัวเราเอง ลูกต้องมองคนให้เป็น
แยกให้ออกระหว่างมิตรภาพกับผลประโยชน์ต่อให้เป็นคนโปรดหมดประโยชน์เขาก็ไม่เอาสิ่งที่หา ย ากที่สุดก็คือ ความจริงใจ นี่แหละน้ำทะเล อาจทำให้รอยเท้าของเรา จางหายไปแต่น้ำทะเล ไม่อาจทำให้เราลืมว่าเรามาจากไหนและมากับใครหรอกนะแม่เสือตอบ พร้อมส่งยิ้มพลางๆ ด้วยความรักที่อบอุ่นอ ย่ างเปี่ยมล้นให้ลูกเสือแต่ลูกเสือไม่ตอบอะไร กลับก้มหน้าเดินช้าลงแม่เสือสงสัยจึงถามว่า ทำไมเดินช้าจัง
ลูกเสือเงยหน้าขึ้นส่งยิ้มหวานไป ก่อนตอบว่าห นู ก็อ ย า ก มีเวลาเดินกับแม่ให้นานๆไงเวลาจะคัดสรร คนที่เหมาะกับเราให้เหลือไว้อยู่ในชีวิตของเรา ไม่กี่คนจะมีทั้งคนดี และ ก็จะมีทั้งคนไม่ดีที่เข้ามาทำ ร้ า ย ทำให้เราเสียใจแต่เชื่อเถอะ เมื่อถึงเวลาที่เหมาะสมเวลาจะคัดคนไม่ดี ออกไปจากชีวิตเราเอง
ขอขอบคุณที่มา noonna
