แม่จ๋าทำไมพอโตขึ้น แม่ไม่ค่อยมีเพื่อนเลย

แม่จ๋าทำไมพอโตขึ้น แม่ไม่ค่อยมีเพื่อนเลย

แม่จ๋าทำไม แม่ไม่ค่อยมีเพื่อนเลย พอเราโตขึ้น คนที่รักเราจะน้อยลงเหรอลูกหมา ถามแม่ว่าพอเราโตขึ้น คนที่รักเราจะน้อยลงเหรอแม่หมาเลยตอบว่าไม่หรอกจ๊ะลูก

เมื่อเราโตขึ้นเราจะเหลือ คนที่รักเราจริงๆ ต่างหากเราจะมากที่คุณภาพ ไม่ได้มากที่จำนวนเวลาจะคัดสรร คนที่เหมาะสม ไว้กับเราถ้าเป็นมิตร ก็จะเป็นมิตรที่มีคุณภาพและรักเราถ้าเป็นศั ต รูที่เหลือ ก็จะเป็นศั ต รูที่จะเป็นแรงผลักดันให้เราต่อสู้เพื่อที่จะก้าวหน้าต่อไปลูกหมาถามแม่ต่อว่าแล้วถ้าวันหนึ่ง ห นู โตพอที่จะเลือกทางเดินเองได้ แม่จะไม่ทิ้ง ห นูไปไหนใช่ไหม

แม่หมา ตอบว่าเมื่อวันหนึ่งห นู เลือกทางเดินได้เอง แม่ก็ยังจะคอยอยู่ข้างๆ ห นู เหมือนเดิมแต่เมื่อห นู โตขึ้น ห นู ก็ต้องหาใครสักคนมาเดินข้างกายแม่ก็จะถอยมาวิ่งข้างหลังแต่ยังคงเฝ้ามองห นู จนวันหนึ่งที่แม่วิ่งไม่ไหวแม่ก็จะหยุด แล้วมองดูเดินห นู ต่อไปหรือจนวันหนึ่งที่แม่ต้องจากไปแม่ก็ยังจะวิ่งอยู่ในใจของห นูตลอดกาลชีวิตคือการก้าวเดินไปข้างหน้า แต่ ห นู จงจำไว้ว่า

การก้าวไปจะมีคุณค่าเราจะต้องไม่ลืมคนข้างหน้า ข้างๆหรือแม้แต่ข้างหลังเพราะนั่นคือพลังทั้งหมดที่คอยผลักดันห นู ให้ก้าวไปพร้อมกับพลังของตัว ห นู เองยิ่งโตยิ่งเดินลำพังมากขึ้นยิ่งสูงขึ้นยิ่งรู้ว่าคนที่เดินร่วมทางมากับเราค่อยๆ หายไปทีละคนๆ ท้ายที่สุด เราจึงพบว่าเพื่อนที่ดีที่สุดในชีวิตเราก็คือตัวเราเอง

จงแยกให้ออกระหว่างมิตรภาพ กับผลประโยชน์ต่อให้เป็นคนโปรด หมดผลประโยชน์ เขาก็ไม่เอาสื่งที่หา ย า กที่สุด ก็คือความจริงใจนี่แหละน้ำทะเลอาจทำให้รอยเท้าของเราจางหายไปแต่น้ำทะเลไม่อาจทำให้เราลืมว่า เรามาจากไหนและมากับใครหรอกนะแม่หมาตอบและยิ้มให้ลูกหมา ด้วยความรักที่เต็มเปี่ยมล้นลูกหมาไม่ตอบอะไร ได้แต่เดินช้าลงแม่หม าสงสัยจึงถามว่าทำไมเดินช้าจังลูกหมา ส่งยิ้มหวานไป ก่อนตอบไปว่าก็ ห นู อ ย า  กมีเวลา เดินกับแม่นานๆ ไง

ขอขอบคุณที่มา B i t c o re t e ch chayend