(เรื่องเตือนใจ) เวลาของเรานั้นนับกันเป็นปี แต่เวลาของพ่อแม่เริ่มนับเป็นวัน
คุณแม่ชราคนหนึ่ง เดินเข้าไปหาหนังสือพิมพ์ ในห้องของลูกชาย เผอิญลูกชายกลับบ้านมาพอดี ลูกชายหัวเสียมา จากการเจรจาการค้า การเจรจาครั้งนี้ไม่ประสบผลสำเร็จ ลูกค้าไม่ยอม
สั่งออร์เดอร์ตามเดิม จึงรู้สึกหงุดหงิดมาก เมื่อเห็นแม่กำลังควาน หาอะไรบนเตียงของเขา ความหงุดหงิด บวกกับความไม่พอใจ จึงตวาดออกไปว่า แม่ มาทำอะไรที่ห้องผม
อ ย่ า ยุ่งของๆ ผมนะ ผมบอกแม่กี่ครั้งแล้ว แม่ของเขาหันมา อธิบายแก่ลูกชายว่า แม่หาหนังสือพิมพ์ ก็เลยนั่งบนเตียง ของแกแป๊บเดียวเอง ลูกชายแสดงสีหน้าไม่พอใจเป็นอย่ างยิ่ง
ก่อนเดินออกจากห้อง แล้วกล่าวทิ้งท้ายว่า อยู่บ้านก็ไม่ทำอะไร ว่างมากหรือไง เที่ยงคืนของคืนนั้น แม่ชราผู้ อ า ภั พ ได้สิ้นใจ โดยที่ลูกชายยัง ไม่ทันได้ร่ำลา เลยสักคำ
ท่านขงจื้อกล่าวไว้ว่า การปรับสีหน้าให้เป็นปกติ คือกตัญญู เหตุใดการปรับ สีหน้าให้เป็นปกติ คือความกตัญญู ก็เพราะการจะทำสีหน้า ให้ปกติเป็นเรื่อง ย า ก กับข้าวอยู่ที่โต๊ะนะ
กินไปเลยไม่ต้องรอ ห นู งานยุ่ง ของพวกนี้ราคาแพงนะ เวลาใช้ก็ประหยัด หน่อยนะแม่ ดึกขนาดนี้จะมา นั่งรอผมทำไม ผมโตแล้วนะ วันหลังไม่ต้อง นะแม่ รู้ไปถึงไหน ผมก็อายไปถึงนั่น
เรางานยุ่งถึงขนาดนั่งกินข้าว กับพ่อแม่ได้ได้เลย หรือหากของที่ซื้อมาใน ราคาแพงนั้น เราเอาไปให้เจ้านาย เราจะกล้าพูดแบบนี้ไหม ความห่วงหาอาทรที่พ่อแม่มีต่อลูก มันไม่เคย จางหายไปจากใจ
ขอบคุณท่าน เมื่อเห็นท่าน นั่งรอคุณกลับบ้าน เหมือนตอนขอบคุณเพื่อนๆ ที่นั่งรอ เวลาคุณไปงานเลี้ยงสาย คุณทำกับคนอื่นได้ แต่กับพ่อแม่ คุณทำไม่ได้เลย หรือท่านบรมครูขงจื้อ
จึงกล่าวไว้ว่า ย า ม ท่านอยู่ เลี้ยงดูด้วยความเคารพ ย า ม ปรนนิบัติ ให้ความสุขสบาย ย า ม ท่าน ป่ ว ย ให้การดูแลเอาใจใส่ หากวันหนึ่งท่านจากไป ให้ความอาลัยอย่ างสุดซึ้ง
ย า มบูชาเซ่นไหว้ ให้ความสำรวม ได้โปรดระลึกว่า วันหนึ่งเราทุกคนก็ต้องแก่ เพียงแต่พ่อแม่แก่ก่อนเรา สิ่งที่เราควรมีก็คือ ความเข้าใจ และปฏิบัติต่อท่าน เหมือนที่เราอย ากได้จากลูกหลาน
ในอนาคต เราจึงมีความเพียรในการดูแล ไม่ปรักปรำพร่ำบ่น ย ามท่านอยู่ ดูแลเอาใจใส่ท่านเพิ่มอีกสักนิด เพราะเวลาของ เรานับกันเป็นปี แต่เวลาของท่านอาจนับเป็นวันแล้วก็ได้
ขอขอบคุณที่มา นุสนธิ์บุคส์, aanplearn
